"ΚΟΥΚΟΥΒΆΓΙΑ" ΜΆΝΑ

 

Η μητρότητα είναι ένα ταξίδι υπερβολών: του άγχους, της αβεβαιότητας, της ενοχής, της φροντίδας, της αγάπης. Σίγουρα η μητρότητα αλλάζει όλες τις γυναίκες και συνάμα και όλες  τις ισορροπίες , τις ευθύνες, τις διαπροσωπικές σχέσεις, τους ρόλους τους, τα πάντα. Ότι ήταν γνώριμο μέχρι πρότινος στις ζωές τους, επαναπρογραμματίζεται και γίνεται ένα μεγάλο restart. Και δικαιωματικά, εφόσον, έχουν υποστεί τόσες μα τόσες αλλαγές για να αγκαλιάσουν τον νέο ερχομό, ξεφεύγουν λίγο και οδηγούνται στην μοιραία υπερβολή.

Είναι το λεγόμενο σύνδρομο της " παραδοσιακής κουκουβάγιας" μάνας. <<Το δικό μου το παιδί, το καλύτερο, εξυπνότερο, ομορφότερο, άλλο δεν υπάρχει. Μα κοίτα, κοίτα το αγγελούδι μου>>. Και το προβάλλει και φουσκώνει μέσα της από περηφάνεια. Και καμαρώνει για το παιδί "φαινόμενο", για τα επιτεύγματά του, τις ζωγραφιές του, τα λογάκια του, τις αντιδράσεις του, που παρόμοιες δεν υπάρχουν. Και σαν παιδί φαινόμενο το φθονούν και το ζηλεύουν. Και να σου οι γιαγιάδες ολονυχτίς να ξεματιάζουν το εκλεκτό εγγονάκι τους.

Από την άλλη, όταν υπάρξει καμία συγκέντρωση και βρεθούν όλες οι κουκουβαγιομάνες μαζί, εκεί να δείς τι πανηγύρι γίνεται που όλες θεωρούν ότι τα βλαστάρια τους θα κατακτήσουν όλο τον κόσμο. Και να σου ο ανταγωνισμός!

Χωρίς άδικο όμως.. Πολλές φορές, είναι δύσκολο έως αδύνατο οι μανούλες να αντιληφθούν την υπερβολή τους. Θεωρούν ότι είναι προστασία, φροντίδα, λατρεία. Στην προσπάθεια να τα επιβραβεύσουν, συνεχώς τα επαινούν και αρχίζουν και συγκρίνουν, παραβλέπουν αδυναμίες τους ή μή σωστές συμπεριφορές τους. Εμφυτεύοντας, έτσι, στο παιδί την ανάγκη για υπεροχή, την ανάγκη για σύγκριση και επίδειξη ικανοτήτων. 

Τι επιπτώσεις, όμως, μπορεί να δημιουργούνται...

Πόσο, απροετοίμαστο μπορεί να βρεθεί αυτό το παιδί μεγαλώνοντας, μπροστά στην κοινωνία, μακριά από τα κολακευτικά σχόλια περί μοναδικότητας της "κουκουβάγιας" μάνας .

Πόσο ανεπανόρθωτα μπορεί να θρυμματιστεί η εικόνα που έχει για τον εαυτό του, η εικόνα που του δημιουργήθηκε από παιδί.

Πάντα θα υπάρχουν παιδιά που είναι  καλύτερα, παιδιά πιο όμορφα, πιο έξυπνα, πιο ψηλά.

Και?

Είναι βασικό στα παιδιά να επιτρέπονται τα λάθη και οι ατέλειες, να μην επικροτούνται άσχημες αντιδράσεις και ακραίες εκρήξεις. Να τους μιλάμε με ειλικρίνεια και ρεαλισμό. Να αποφεύγουμε τις ψευδείς δηλώσεις και έντονες εκφράσεις θαυμασμού, πιστεύοντας ότι κατά αυτό τον τρόπο πλάθουμε παιδιά με αυτοπεποίθηση και δυναμισμό, παιδιά ανεξάρτητα και διεκδικητικά. Είναι βασικό, να αναγνωρίζουμε τις πραγματικές τους δυνατότητες τους και να προσπαθούμε να τις ανακαλύψουν και να τις καλλιεργούν .

Έτσι θα μεγαλώσουμε παιδιά ευτυχισμένα, συνειδητοποιημένα παιδιά.

Παιδιά που θα διεκδικούν το καλύτερο για αυτά στην ενήλικη ζωή τους. 

Παιδιά σοφά που θα αναγνωρίζουν την αξία τους.

Παιδία που θα είναι συνεπείς. Εφόσον στο τώρα επωμίζονται της συνέπειες τις καθυστέρησης τους.

Προς όλες τις κουκουβαγομανούλες,

αφήστε κάτω τα παραμορφωτικά γυαλιά σας,

αγκαλιάστε τα παιδάκια σας με αγάπη και καθαρό βλέμμα!